“Stare przysłowie powiada: „nie możesz zaprowadzić nikogo dalej niż sam jesteś”. Jeżeli więc mamy pomagać naszym pacjentom wracać na ścieżkę rozwoju sami musimy tego doświadczać. Inaczej mamy do zaproponowania tylko gazetowe mądrości…”
“…Pacjenci. To im zawdzięczamy najwięcej. Pisałem już, że pacjent musi odczuwać, jak zresztą jest w istocie, że jest kimś naprawdę niepowtarzalnym. Nikt nie choruje tak samo nawet na grypę. Kiedy przychodzi do nas człowiek jego historia, tak jak jego linie papilarne, jest jedyna na świecie. I, co zresztą moim zdaniem czyni z psychoterapii także sztukę, rozwiązanie musi być unikalne – tylko dla niego. Tak wiele im zawdzięczam. Moim pacjentom. To od nich najwięcej się nauczyłem. Oni stawiają nam prawdziwe wyzwania, a ich wymagania są bezcenne(…)”

“…Kolejnym źródłem rozwoju jest harmonijne życie osobiste i rodzinne. W moim Ośrodku nie zatrudniam jako terapeutów czynnie uzależnionych nawet od nikotyny. Terapeuta, który sam pali, moim zdaniem nie jest w pełni wiarygodny, gdyż jakąś część swoich zasobów musi zużywać na bronienie czegoś tak absurdalnego jak palenie. Podobnie myślę o sile i oparciu jaki daje szczęśliwy, stabilny związek a także dobre relacje z dziećmi. Powiada się, że największa przysługą, jaką ojciec daje dzieciom, jest kochanie ich matki. Podobnie myślę też o pacjentach. Osobiście nie poszedłbym do psychoterapeuty, który sam nie radzi sobie z życiem…”

“…Za bezcenne uważam, że moi współpracownicy znajdują czas na swój rozwój duchowy. Nie ograniczam tego do religii. Choroby są bezwyznaniowe. Jednak to na tym poziomie duchowym, transcedentalnym znajdujemy lub szukamy odpowiedzi na pytania ostateczne (…) Więc w moim przekonaniu to nie wada a wręcz zaleta, kiedy terapeuta ma wyraźne poglądy…”